Nefes Şiiri - Zeynep Beşen

dünyanın bütün evleri üstüme yıkılıyor!
sen yoksun!
ceset yığını gözlerim
bir sen diriliğinde sen yoksun!
bir çay,yok yere soğur hiç durmadan
nefesinin yokluğunu
ciğerlerime batırıyor hayat
yoksun!
uzaklığın değil
varlığındaki suskunluk üşütür beni
yana bildiğim kadar
siyaha batıyorum
yoksun!
sana karşımdan haykıran sessizliğimi,
kavrayamayacak kadar aydınlık sın
yoksun!
yoksunluğumu
varlığına çarpıyorum,
hiç durmadan
bunca telaş
bunca çığlığa
gelincik mezarı işleyerek
bir mavi yer buluyorsun
sen yoksun!
özlemiyorum artık
özlemin içinde kah bayram kah hüzün
içinde bulanıyorum
yoksun diye doğru dürüst sevinemiyorum
her sevincimi kursağıma bırakıyorsun
olmuyorsun!
şimdi
ne güldüğüm,
ne ağladığıma şahitlik edecek yerdeyim.
kalbimin uçlarında gezinen aklımla
seni düşünerek
alemin görülmediği yerlerde
gevezeliğim le bir başıma halden hale sendeyim.
olmadığın yerdeyim.
sendeyim.
ey sevgili sen ne güzelisin.