Nefes Şiiri - Necdet Evliyagil

-I-

Olan oluyor,
Gelen geliyor,
Kalan kalıyor,
Ölen ölüyor,
Bir seste,
Bir nefeste..

Bir nefeste
Geldik dünyaya,
Bir nefeste
Sevdik - beğendik;
Terkettik - terkedildik,
Bir nefes boyunca
Dostla - düşmanla beraberdik.
Bir nefeste
Ağladık - güldük,
Bir nefeste öldük.

-II-

Tanrı bile
Bir can ile
Oyaladığı kullarını,
Cılız bir nefesle
Aldatıyor - avutuyor,
Bir nefesi
Verdiği gibi
Geri almıyor;
Ruhu,
Hür mavilikler boyu
Rahat bırakmıyor.

-III-

Unutulmuşuz
Hoyratca,
Kaybolmuşuz
Sanki karanlık
Gökboşluğunca..
Yerçekimi de mi bize dargın?
Beklediğimiz - istediğimiz
Biranda:
“Haydi gel”, demiyor,
Gönlünce
Toprağına
Kabul etmiyor.

-IV-

Bir nefes,
Bin nefes,
Alıp - verdikçe;
Huzur içinde sevdikçe
Ve de sevildikçe
Senindir;
Güzeldir

Korkunç an gelip de,
Ses - soluk kesilince
Kederdir - kefendir;
Bazan bir avuç toprak üzerinde
Çimendir;
Bazan da birkaç
Çiçekdir..

-V-

Sevgiler
Sevinçler,
Ve üzüntüler,
Nefes verıldiği anda biter,
Sevgiler
Sevinçler,
Ve üzüntüler,
Sessiz dünya’ya doğru
Yolculuk başladığında,
Seninle beraber gider..

Kuru toprak,
Yeşeren toprak olur,
Sevinçler ve kederler
Tamamen kaybolur.