Nefes Şiiri - Halime Erva Kılıç

Ruhun göğsünden alıyor nefesi

Kandillerin üzerinde gölgeler

Her yeni gün

Kendinden öncekini eskittikçe

Gençleştiği yanılgısında olan, zaman değil!

İhtiyar bebeklerdir en çok

Toprağa işeyen kemikleri

Ufalandıkça serpiliyor ağaç kollarında

Senin göğsün o!

Hani koparılmış

Tarih ciltlerinde yaşayan

Ve bu sayfaları yerden kaldıran eller

Senin ellerin!

Medine açmış yollarını, ince kanatlı bir yaprak

Hicretini konuşuyor hâlâ, kendi aralarında develer

Ne kadar da cüce: oradan oraya kımıldanmakta beşer

Süleyman’ın kaldırmasıyla kavanozu

Bir karınca konuşur o günden beri

Aynı karıncadır, aynı yaştadır

Aynı sözlerdir

Aynı çarkın en ucunda...

Kesik göbekleri fırlak

Tentürdiyot rengi kanı söndüren yarım göğüs

Ruhuna nefes vermeyi unutmuş,

Beyaz bir bağ içinde

Giyindiği et-“ten” kıyafeti-ni soyunmuş

Yıllardır kendini çağıran isim taşa kazılı

Ruh, amelden kokluyor ahiri

Yağmur çiseliyor, dikildiği kundağında

Ruhun topraktan alıyor nefesi

Üzerinde serpilen, ağaç kollarında

Halime Erva KILIÇ