Nefer Şiiri - Eda Köroğlu

Ey, Kemal'in Neferi!
Bu toprak senin.. bu yurt senin.
Ey, İslamın masumiyeti!
Bu toprak senin.. bu yurt senin.

Varsa şayet bir düşman nefesi yurdumda;
Kenetlen olabildiğince dosta, yurduna.
Dostu dosttan ayırma
İçtiğin süt farklı değildi kardeşininkinden; unutma.
Bu düşman, hepimizin!
Bunu alda yanına öyle git gidiyorsan;
Cepheye, savaşa.

Nasıl yatıyorsa Kürdün cesedi.
Nasıl yatıyorsa Türk'ün cansız bedeni.
Nasıl yatıyorsa şu toprağın altında Ülkün!
Darılma bir kötü söze,
İnsan evladı bu ne dediğini bilmez işte!
Düşürme yahu! Kardeşi kardeşe..
Bir kor ateş gibi düşsün,
Vatan sevdası o buz yüreğine..

Unutturmak isteseler bile, unutma;
Bu vatan nefes aldığın sürece senin,
Damarlarında gezen kandan belli,
Sen Kemal'in neferisin.

Düşmanı yurttan atacak olanda,
Kardeşine sahip çıkacak olanda,
Sensin;
Vatana " vatanım " diyecek olanda;
7 Cihanda, sesinin çıktığı her alanda!
Söylemek için can atılmış o bir cümle;
" Bu Vatan Benim "
Bunu rahatça söyleye bilmelisin.

Milletten sayıyorsan kendini,
Yılmıyor'san öyle kolay düşmanın önünde.
Cephe'ye gitmek zor görünmüyorsa yüreğine,
Kanının Kırmızılığını bayrağa vermek onurluysa, şerefliyse,
Elini götüre biliyorsan, temiz vicdanla, göğsüne;
Utanma, ölmek uğrunda...
Korumak bu " Cennet Vatanı " şereflidir.
Çıktığında sesin, var iken zamanın
" Bu Vatan Benim " de.