Nefaset Şiiri - Necat Necdet Demircan

İncik boncuk her şeyi ‘dert’ olarak yazarsanız yüreğinize, hiçbir zaman ulaşamazsınız hayatın nefasetine…

Kâinatın bir yerindeyim
Bazen toz olup uçar giderim uzaklara,
Bir fırtına beklerim sonra, dönmek için sana
Yokluğun sebep olsa da ağlamalara
Varlığın çıkar gülümsemeyle karşıma,
Donuk bir gülümseme fırlatırsam seni anlatmaya yeltenen fersiz yıldızlara
Yalnızca doyamadığımdandır sana…

Emzirmesin ruhunu tenha yılların hoyrat karanlıkları
Uzamasın keder saçlarından,
Damlamasın çiseler
Bağbozumu sarısı yapraklarından…

Kepir bereketli bozkırların içinden koş gel
Yorgun kuşların çaylak ötüşleri olsun sesinde
Vur sırtına yüreğinin heybesini
Çık bir dağın zirvesine
“Seviyorum seni” de
Unutulmuşluk kadar cüsseli, metruk enginlerine…

Otur aksakal gölgelerinin şen şakrak koltuğuna
Kendi gönlünce yalgın bir tevatür anlat,
bir ağıt dökülsün hayıflı nağmelerle anılarına
Tütsü ıtırlı aksisedanla örselenmiş şemsin
Uğuldayan kulaklarını çınlat…

Yıldız yağmurunun şavkıyla yıka gözlerini
Parmaklarında işte gaddar zaman
Ya sen O’nu uçurtma yap tut ellerinde ipini
Ya da bırak kendini
O uçursun nihayetsiz bilinmeyene doğru, doludizgin seni…

Yalımı çoktan tükenmiş şöminenin önünde
Bir örümcek ilmek düğüm nakşediyor küskün hatıraların resmini
Bil ki;
Çıkmaz bir sokağın köşesinde terk ettiğin
gülüşlerimin hatırına özledim
üşümüş ellerinin nefasetini…