Bir bayram arefesi idi. Çok uzun bir yoldan gelmişti. Yorgundu, ama uzun zamandır sadece sesini duyduğu ailesinin yanında huzura ermiş bir sukunete sahip olmuş, tüm yorgunluğunu onları seyrederek, onlar ile konuşarak gidermeye çalışıyor; hatta öyleki, bir an bile gözlerini kırpmadan durmaya çalışıyordu.
Çünkü gözlerini bir an kırptığında, gözlerinin önüne, o güzel sevdiği insan geliyordu. Ailesi bile bunun önüne geçemiyordu. Sevmek, onun için; yalnız ona kapılmak demek değildi. Seversin, ama diğerler sevdiklerinden vazgeçemezsin. Sadece bir kişi olur ki onu, diğerlerinden daha fazla seversin. Böyle düşünürdü.
Bir rastlantı sonucu tanışmışlardı. İkisinin de tanıdığı ortak bir arkadaşları vasıtası ile yeni bir döneme açılmışlardı.
Yusuf, siyah kısa saçlı, 28 yaşında, 1,70 boyunda, açık kahverengi gözlü, bebeksi bir yüzü olan bir gençti. Aysu’ya çok ama çok bağlanmıştı. Onu tanıyalı henüz sekiz ay olmasına rağmen onu, çok sevmişti. Tüm gelecek hayallerinde hep o vardı. Kimse ile birlikte olamıyordu. Kaçırıyordu kendini. Bir karşı cinsi ile tanışsa ve tokalaşsalar içi kırılırdı. Aysu’ya karşı bir yanlış yapmak istemediği için fazla konuşmaz sadece dostça sohbet ederdi. Zaten kimseyle konuşurken Aysu ile konuştuğu kadar rahat olamıyor, ama Aysu ile konuşurken ise, onu rahatsız etmeyecek sesini burmayacak kelimeler seçmeye özen gösterirdi. Son dönemde sadece mesajlaşmaya başlamışlardı. Öyleki kurdukları cümlelerden karşısındakinin durumunu çözebiliyorlardı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta