İnsan başlıyor bir kenardan...
Toslasa da nafile imiş.
Sanki mutlulukla girmiş;
Kandırma beni, hangi han?
Üzüntülerini yakan bir kıvılcım;
Sen de kül oluyorsun yavaş yavaş.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
