İnsan başlıyor bir kenardan...
Toslasa da nafile imiş.
Sanki mutlulukla girmiş;
Kandırma beni, hangi han?
Üzüntülerini yakan bir kıvılcım;
Sen de kül oluyorsun yavaş yavaş.
Yok olmak kolay mı arkadaş?
Sürünecek her bir yaman halin.
Düşünmek, hayat dediğin aslında;
Bir damla inanç, biraz sadakat.
Güldürme beni, var mıydı sanki?
Gözümüzde canlandırıldı bir barikat!
Ama söz konusu engel miydi?
Benliğine cesaret kimin, bir bak!
Kiminmiş ki kalbime ceset koyabildi?
Sanki boğuluyorsun gibi...
Yaa! Nedir mi, böyle işte arkadaş.
Sen kimi sömürmüştün ki açıldı bir savaş?
Manda ve himaye kabulsüz müydü?
Zorla bastırıyorlar bağrına korlu bir taş..!
(04.03.2015)
Mümine AltayKayıt Tarihi : 16.2.2017 02:56:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!