Nedime Teyze Şiiri - Muzaffer Uzunkaya

Ölüm haberini duyunca,
Çok üzüldüm,Nedime Teyze.
Şebinkarahisar'daydım o zaman,
Gelemedim Nedime Teyze.

Son olarak gördüm seni,
Halil dayımın mevlidinde,
Gelip elini öpmek istedim,
Öpemedim Nedime Teyze.

Haftasonu geldim ancak,
Doğduğum yer Bulancak,
Bir tutukluk oldu bende,
Evine gelemedim Nedime Teyze.

Geçenlerde baktım evine,
İçime hüzün doldu Nedime Teyze,
Dünya böyledir dedim arkadaşıma,
Sonu haraptır Nedime Teyze.

Kimse mamur edemedi dünyayı,
Kimbilir kaç insan gördü bu rüyayı,
Hepsi vakti gelince göçtüler,
Tamamına eremediler Nedime Teyze.

Kimi sabu,kimi genç,kimi gelinlik kız,
Hepsi toprağa koyuldu yapayalnız,
Sevdiklerimiz,hatır saydıklarımız,
Birer birer öldü Nedime Teyze.

Sen aklıma gelince bir tebessüm sarar beni,
Çocukken annemle gelir,görürdüm seni,
Kapınız herkese açıktı sizin,
Gelen boş dönmezdi Nedime Teyze.

Güle güle git,cennet olsun mekanın,
Seni unutmadım Nedime Teyze,
Her namazın sonunda okurum duanın,
Peygamberimize komşu ol Nedime Teyze.

07.06.2006 saat: 21.35
Otel Hancılar
Şebinkarahisar-GİRESUN
(07.06.2006-Antoloji.com)