Nedim Uçar Şiirleri - Şair Nedim Uçar

Kalemim yazarken hicap duyuyor,
El malıyla sofra kuranlara vay,
Biri hortumlarken biri soyuyor,
Çalışmadan vurgun vuranlara vay.

Dünyanın çivisi çıktı çıkacak,

Nerde Karac’oğlan nerede Emrah,
Birer efsaneydi mazide kalan,
Önce biraz cilve sonrası ah vah,
Şimdi aşklar sahte sevgiler yalan.

Mecnun Leyla ile çölde kalmıştı,

Aydınlık yarınların Hakk’a giden yolunda,
Kurtuluş Savaşı’nın unutulmaz şanı var.
Ay yıldızı kuşatan bayrağımın alında,
Vatan için can veren şehidimin kanı var.

Bu nasıl bir sevdadır, bu nasıl imtihandır?

Yaş kemale erip zaman gelince,
Sade bir törenle oldu emekli.
İçinde bir sızı inceden ince,
Kendini dışarıda buldu emekli.

Buruk bir sevinçle evine koştu,

Yürü be hey Süphan Dağı,
Koç yiğitler yola düştü.
Düşman sarmış solu sağı,
Yalın kılıç kola düştü.

Top gümbürder, mavzer patlar,

Atıp da içine derdi tasayı,
Döndükçe hislenir yel değirmeni.
Unutur zamanla haftayı ayı,
Rüzgarla beslenir yel değirmeni.

Gecenin yorgunu günün galibi,

Denizin mavisi ufku sarınca,
Sularda aksini gören gözlerin,
Bulutlar semada divan durunca,
Dört mevsim kutlanan tören gözlerin.

Baharda yağmura karış öyle gel,

Bugün bana yol göründü,
Yorgun argın gidiyorum.
Dağlar beyaza büründü,
Yorgun argın gidiyorum.

Sıkışır göğüs kafesim,

Gün olur düşersen hastaneye,
Yattığın odaya bir hüzün gelir.
Bir anda kalınca yalnız başına,
Geceler hastaya çok uzun gelir.

Doktor şifa diye yazar ilacı,

İçimdeki yalnızlığın adını,
Gurbet miydi, sıla mıydı unuttum.
Bilemedim şu dünyanın tadını,
Hasret miydi, çile miydi unuttum.

İçin için gözyaşları döktüğüm,