Nedim Uçar Şiirleri - Şair Nedim Uçar

Bir yağmur sonrasında,
Günün tam ortasında,
Aşkın billur tasında,
Bana gökkuşağı sun.

İçinde barış olsun,

Kalenin burcundan ağarırken tan,
Siperde askerler çelikten bir can,
Tarihin şahidi duvardaki kan,
Akıyor Erzurum Tabyaları’nda.

Kızıla boyanmış kekik yaprağı,

Sokağın basında yalnız bir ağaç,
Kırılmış dalları sevgiye muhtaç,
İçimden geçirdim acep yaşı kaç?
Ağaç dile geldi şöyle seslendi.

Dedi insan oğlu sorma yaşımı,

Uygarlık yolunda çağı açarak,
Barış mesajını verdi Atatürk.
Özgürlük ruhuyla koşup taşarak,
Engin gönüllere girdi Atatürk.

Kurtuluş destanı yazıldı kanla,

Vatanımın dağlarının,
Şafakta ki alı olsam.
Mor çiçekli bağlarının,
Sürgün veren dalı olsam.

Zümrüt yeşil yaylasının,

Dokuz ay boyunca aynı bedende,
Tanrı’nın hikmeti varidi sende,
Gittiğin yerlerden hiç dönmesen de.
Gönlümün sultanı fikri şahanem,
Canımdan bir parça sevgili annem.

Bu ayrılık beni içten bitirdi,
Duygularım kaynağını yitirdi,
Zalim felek seni aldı götürdü.
Benim artık buralarda yerim yok,
Senden başka bir vefalı yârim yok.

Gönül kitabına yazdım adını,
Dil’imde duasın bil anneciğim.
Hiçbir şey veremez senin tadını,
İsmin dudağımda bal anneciğim.

Hasreti gül diye yollara serdim,

İliklerime kadar ıslanırken yağmurda,
Bulutlar irkiliyor baykuşun çığlığından.
Ak köpükler bir anda karışırken sulara,
Kumların rengi uçmuş, denizin sığlığından.

Zamanı kovalarken kalbimin vuruşları,

Asit yağmurları gökten yağınca,
Toprak isyan eder, haykırır dağlar.
Güneş utancından mutsuz doğunca,
Yüreğim burkulur, içim kan ağlar.

Karalar bağlarken ozon kuşağı,