Nedeyim Şiiri - Kenan Kerim Yavuz

Herkes gitti yuvasına kavuştu
Benim yolda kalışıma nedeyim
Tanker yolu kesti şaştım bunaldım
Cayır cayır yanışıma nedeyim

Devraldığım yükü iletemedim
Varıp İstanbula ben yetemedim
Söyleyin a dostlar kime neyledim
Ben bu derdin hangisini söyleyim

Gelsin kardeşlerim yaram bağlasın
Akrabalar baş ucumda ağlasın
Göz yaşları pınar olsun çağlasın
Perde çekin hiç birini görmeyim

Nedeyim neyleyim kader böyleymiş
Kimsenin başına böyle gelmemiş
Hem arabam gitti cesedim yanmış
Ya ben bu halimi kime söyleyim

Duyun aziz dostlar duyun haberi
Benzin dökülüpte yanan Şoförü
Nisanın gündüz onbiri
Ahvalimi sevenlere söyleyin

Memduh Tağmaç hadisimi ilk gören
Civar makamlara haberim verin
Yanasın Hüseyin Şıh olasın viran
Yol vermedin bir menzile ereyim

Götürmeyin beni İstanbullara
Akrabalar dökülmesin yollara
Yandım arkadaşlar döndüm küllere
Kaderim böyleymiş kime nedeyim

Kaptan idim yüklediler bağaca
Meyvesi dökülmüş döndüm ağaca
Beni karşılıyor dayı amuca
Takatım yok size karşı güleyim

Başpınarda meslektaşlar dizildi
Tahta tabut ambulansa verildi
Vasıtalar siyah örtü büründü
Gözüm kapan bu olayı görmeyin

Kalkın Antepliler uykudan kalkın
Ceyizim geliyor sizlerde bakın
Varsa sağlam yerim onuda yakın
Ben bu derdin hangisine yanayım

Antebe girerken çelenkler geldi
Zannetmem bu işe hiç kimse güldü
Duyun arkadaşlar HAMİT’te öldü
Tanrıdan yol olmuş bende gideyim

Gelsin Aşık Ahmet gelsin düğüne
Bu düğüne gelmeyenler öğüne
Yolcu eylediler meydan köyüne
Son mekanım bura imiş nedeyim

HAZANİ