Nedensiz Yokluğun Şiiri - Ulvi Koçu

sömürgeci ve mandacı bir hayatla hesaplaşırken,
zulmün, her köşebaşını işgal ettiğini,
çıplak gözlerle görüyordum...
uğruna dövüştüklerim gülümsüyordu;
sokakların başında
yeşermiş ağaçların arasında bir güneş vardı,
karanlık ve umutsuz gecelerde, yıldızlar...

gözlerine bakıp faşizme meydan okuduğum anlar,
hasret kalıyordum bir selamına
dizeler biriktiriyordum ayrılığına...

adına sabır diyeli çok oldu yokluğunun
ve kaybolup tükendiğine,
ve solup yittiğine...

her sensizlik bir eylem nedeniydi;
kararlı, cesur, gözüpek...
her yalnızlığım,
bir intihar sebebi...

zincirlerle bağlanmış bedenim;
eski ve kirli bir yatağa...
odamda sigara dumanı
bileklerimde kalın birer kelepçe
aklımda gülüşün,
ellerin,
gözlerin,
bir kurtuluş hayali öpülesi yüzün...

ışıkları kim söndürecekse söndürsün,
sehpayı kim çekecekse çeksin
hiçbir fiili hareket acıtmaz icimi
zamansız gidişin kadar
ve hangi acı, hangi işkence olursa olsun
ve hangi yara,
hangi yenilmişlik olursa olsun
hırpalamaz yüreğimi
senin yokluğun kadar...

nedensizce...