Nedensiz, Amaçsız. Şiiri - Büşra Ocak

Ona duyduğum sevgi bambaşkaydı. Bir kızın bir erkeğe duyduğu sevgiden farklı. Tarif edemesemde böyleydi.
Nedensiz, amaçsız.
Onu sevmekte bir amacım yoktu. Mutlu olmak yada huzurlu; mutlu etmek yada sevinç katmak…
Nedensiz,amaçsız ve sonuçsuzdum.
Sevmek,hala ilk günkü gibi seviyorum, sanırım ki sevmeye de devam edeceğim. Kalbimin yerinden fırlaması gerekirken yerinde sayması, hatta hiç olmamış gibi kırpırtısız durması.
Garip, seni uzaktan dahi gördüğümde bayılacakmışım gibi hissetmem. Sesini duyduğum anda diğer tüm seslerin önemini yitirmesi inanılmaz bir şey. Güneşin doğuşunu izler gibi içimin ürpermesi seni düşündüğümde başıma gelirdi.
Sonsuza kadar sevemezdim. Ne ölümsüzdüm ne sen ölümsüzdün. Bu iki yanlışın bir arada olmayışı, sadece ölümsüz olan buydu.
Yoruldum artık,gücüm kalmadı sevmeye, sevilmeyi beklemeye senden yana, diyemem artık. Demeyeceğimde, hiçbir zaman. Yerine her sabah ve her gece seni sevmekle ne iyi yaptığımı anlatacağım hayali arkadaşlarıma. Hayalimdeki sana, bana,bize.

Oysa olsaydın… Ama değilsin…
Bana sevgiyi,sevmeyi,sevmenin ne muhteşem ne büyüleyici bir şey olduğunu tattırdığın, yaşattığın için sana teşekkür ederim.
Seni sevmek ayrı bir sevgiydi benim için. Oysa seni sende sevmek… Ama hiç seni sende sevememiştim öyle ki.
Yinede tüm yaşanmışlıklarımı yanıma alıp ayrıldığım bu yerde bırakmak zorunda kaldığım anılarım için özür dilerim. Seni yalnız başına, burada öylece bırakmayı istemezdim.
Ben şimdi gidiyorum güzel gözlüm. Sahi rengini nereden almıştı güzel gözlerin. Akşam karanlığında deniz yeşiline çalan rengini.
Ben şimdi gidiyorum. Belki bir daha dönmemek üzere bu kente ve senin bulunduğun hiçbir yere. Bağışla nolur. Sitem yok sözlerimde en ufak bir öfke, bir kızgınlık. Ben sana kızamam ki. Sen benim gözümün nuru. Seni gözlerimden sakınırken sana kızamam ki.

Seni sevmeme izin verdiğin için teşekkür ederim…