Nedense Ağlamak Tutuyor Beni

Nedense ağlamak tutuyor beni, dağlardan esince rüzgârlar
Bazen zalimleşen fırtınalarda, can evimde vurulurum
Bazen karanlık gecelerde kâbus görür
Yoksullukla, açlıkla boğuşurum
Ellerim hep boğazımda
Kala kalır öylece
Her baharda
Rengârenk çiçeklere
Çiğdemlere
Gelinciklere
Papatyalara koşarım sevinçle
Bülbüller dallara konup şakırdarken
Turnalar göçüp giderken, yaban diyarlara doğru
Hazandır artık güz gelmiş, sararan yapraklarla ağlayan benim

Nedense ağlamak tutuyor beni, ortalık kör duman olunca
Yüreğimin acısı dökülür içime, gözyaşlarım yüzüme
Bir kez daha, çoğalırken içimdeki bitmeyen çığlık
Saçları tarumar
Gözleri ıslak
Üstü-başı kan
Ayakları çıplak
Karnı aç, köyü yakılmış-yıkılmış
Zulmün dolaştığı yerde, Kürdistanlı bir çocuk gelir aklıma
Bir değil, bin hançer batar şu yüreğime, artık ağlayan benim

Nedense ağlamak tutuyor beni, ardı ardına hep haykırıyorum
Ölüleri mezarsız, ormanları yakılmış, etrafı dumanlı
Toprakları pençelenmiş
Toprakları zaptedilmiş
Yolları bozuk
İnsanları tedirgin
Zindanları
Dolmuş taşmış
Yedi yaşından
Yetmiş yaşına kadar
Her insanı
Potansiyel suçlu sayılan
Siirt, Şırnak, Muş
Diyarbakır aklımdan çıkmıyor
Namussuzları, halde bilmeyenleri, eşkıyaları tanıyın artık
Sol yanımda hep yangın var, yüreğimde ateş, ağlayan benim

Nedense ağlamak tutuyor beni, kanayan bir yürek var bende
Çırpınıyorum dertlerimle, sızısı bitmeyen yaralarımla
Bunca olana bunca yaşanılanlara rağmen
Ayağıma dolaşan kötülük
Hiç korkutmuyor beni
Çünkü
Haklı olan
Mağdur olan
İnsanlar var aklımda
Bağırıyorum durmaksızın
Soluk soluğa tüm acılarımla
İpsize, kopuğa karşı umut taşıyacağım içimde
Özlemle papatyaları, gelincikleri düşünerek hep ağlayan benim

Mehmet Çobanoğlu
16.09.2017
İstanbul