Nedenmeli Şiiri - Ayhan Selçuk

Nedense yorgun bütün aynalar nedense susuz artık çeşme
Benim bilmediğim bir yoldan geçiyor kervanlar
Şaşkınlıkların kol gezdiği ülkelerde
Bir sevgi kalıyor çırılçıplak ellerinde annelerin

Yormak mı diyorlar bu devirde hasretin adına
Kalem kılıç olmuş can alır ha bire
Kimi cinnet geçirir kimi softa külahlarda
Medet ummadık hiç yorgun daldalarda

Çakallar üşüşür ne çıkar ölmüş çoktan ceset
Lokman hekim gelse alamaz geri elbet
Ne giden son yaralıdır bu nede son yolcusu bu kışın
Bu ölen son matemidir sonsuz sevdaların

Vurulur da düşer mi bilmem ki Kenanlar
Sevdayı kırlangıçlara emanet etmiştik çocukluktan
Almaya gelince kapılar dövüldü
Kırlangıcın gözyaşın da ölüm sessizliği bulundu

Gecelerim, gecelerim masum başların yüksek akçesi
Kaç sevda tüketti karanlığın kaç yiğide toprak suların
Kimi soluksuz büyüdü kimi soluksuz can verdi
Bin yüreği dağladı bir yarin ah edişi

Susmak ölüm değimliydi kuşlarım ceylanlarım
Ben mi unuttum sevdamızın yollarını
Git gel her yerde iz bıraktığım
Evlerin yabancısı mı oldum bilmeden, sebepsiz kovuldum

Vurmalıya yüreksiz yaşayanları, gözün kırpmadan
Herkes kendi dünyasında anlatır sevdayı kendine
Bir ninni der bazen, bazen bir türküde dillendirir
Yalnızlığa kardeş doğanlar çarıklarında sevdasını tüketir

Olsun demeli ya varsın bu da olsun
Celladımız kendi ellerimiz vursun
Bilmeden zincire vurulan boynumuz
Bu çağda sevdaların firari yusufu olsun

Biz bizi biliriz ötesine aklımız ermez
Bir dünya vardır herkeste güneşi yüreğinde görülmez
Bilmeden yandıysa vay haline ciğerinin
Kebap olsa kardır canın, külünden kimse bilmez