Düş kırıklığıyla geçecek günlerim olmaya başladı,
Sahip olduğum bi çok şeyin dışında.
Sabahları umut etmemek,
Akşamların yorgunluğuna
Yeni yorgunluklar eklememeyi öğrendim.
Sesler duymak istiyorum,
Zaten yüzlercesini duymaktan bıkmışken,
Ama duyduğum sesler hep aynı,
Kalıpları hiç değişmiyor.
Ben sesler duymak istedim,
Ama bende farklı sesleri çıkartamadım.
Saatlerce oturup beklemek,
Düşünmek hiçbirşey kazanmadan,
Ama vaktim olsada, olmadı yetkim.
Ben aslında eskiden beri yetemedim,
Yetişkimliğim eskidi, kaldı benliğim.
Yükleminde ben varım,
Öznesinde cümlelerin.
Nedendir bu bencilliğim ?
İnsanlara özgü kaprislerim,
Herkes gibi olamamak zordur,
Ama herkes de bir ben de birim.
Gözlerimin önünde eskidi gitti tenim.
İşe yaramaz oldu Erzincan da alın terim.
Yorgunluk gözlerimden okunsada
Katlanan eğilmeyen, sabreden de benim.
Kayıt Tarihi : 22.8.2017 15:17:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!