Neden Yaşayan Biz Degiliz

SON MEKTUP Canim Sevgilim! Sözlerime nerden ve nasil baslayacagimi bilmiyorum. Ama içimi dökmek istiyorum bu gece. Yoksa anlamsiz bir sekilde beklemek, çildirtacak beni. Tipki! seni uzaktan sevip, dokunamamak gibi. Tipki! yasayamadigim ve arzuladigim pek çok seyin acisini, senden çikarmak gibi. Yani istemiyor sanisin. Artik sikildi, bikti sanisin. Seni böyle delice arzularken, böyle delice severken, ifade etmekte zorlandigim pek çok seyleri sitemimle yansittigim o dakikalarin tüm kahri benim olsun. Ama bazi seyler vardir ki! Yasamamak için,ne kadar dirensen de önüne geçilmiyor. Gereken neyse sadece o yasaniyor. Kaderin kalemi elimde olsaydi eger, bilmem neler yazardim. Iste bu yüzden birazda içime dönüsüm. Ve hep orda kalmak isteyisim. Ne kadar çirpinsam da, bu küçük sehir ve bu koca duvarlar beni hiçbir yere götürmüyor. Aksine seninle bir gelecegi olmayan ben, hem kendine, hem de sana zarar veriyor. Bagisla beni ve anlamaya çalis. Kaçmaliyim bi sekilde senden. Bi sekilde avunmali bu yürek. Alismali yokluguna. Alismali saatler seni beklememeye. Alismali telefonum ismini görmemeye. Baska çaresi yok. Defalarca denesem de olmuyor iste. Baska alternatif yok. Avunmak için beklide inadina saçlarimi sariya boyatmaliyim. Inadina boya, parfüm yapmaliyim. Uzun ve bol giyinmeliyim. Sana inat ne varsa bastan asa degismeliyim. Ya su yürek! Onu kimlere teslim etmeliyim. Seni unutmasi için hançer mi sokmaliyim. Seviyorsam eger yasamaliyim. Yasayamiyorsam alip basimi gitmeliyim. Mecburiyetler agina almissa beni, senle bir ömür düslerken, o çok istedigin, yildizlarla dogan günesi sana veremezken, seni azaad etmeliyim. Çünkü! Sende bir insansin. Ve her insan gibi pek çok seye muhtaçsin. Simdi yüregim yanarak söylüyorum ve söylerken de, bilsen seni ne delice kiskaniyorum. Bu böyle gitmez. Bir gün kapiyi çaldiginda, açacak biri olmali. Tencerede yemegin, yorulunca basini yaslayacagin bir omuz olmali. Sonra o buz gibi yatak. Bunlari söylerken bütün vücudum buz kesti biliyor musun! Nasil olurda seven bir yürek bunlari söyler. Ne kadar kizsam da kendime, söylenmesi gerektigi için söylüyorum. Yoksa bu yürek neler istemez ki! Kosmak. Kilometrelerce kosmak. Nefesim daralasiya kosmak. Sonra boynuna siki siki sarilmak. Sevdigimi kulagina defalarca fisildamak. Ama olmuyor gülüm! Var sen git yoluna. Geceleri uykularin kabuslarla bölünmesin. Yastiginda sevkat, yorganinda huzur olsun. Daha yasanacak yillarini çalmaya hakkim yok. Beni merak etme. Bir robottan farkim olmayacak. O robotta gizli bir kalp tasiyacak. Bilirsin! Bu kalp sevgisiz yasayamaz. Seni oradan kimse çikaramayacak. Ve bunu kimseler bilmeyecek. Bir gün o robot bozulursa eger parçalari asla bulunmayacak. Evet bi tanem! Saatler yoklugunla devrilmis, sana itiraf edemedigim pek çok seyi, günün safaginda gizliyor simdi. Arabesk olmanin tam zamani ama, sen sevmezsin böyle seyleri. Kaslarim çatik, gayet ciddi bir sekilde, uykusuzlugun ve sensizligin mahmurluguyla, artik son paragrafi açmak istiyorum. Canim sevgilim! (çünkü öylesin) seninle uzun bir yolculuk yaptik. Artik yolun sonuna geldik. Her seyden önce bana yasattigin bu büyük ask için minnettarim. Unutma ki! Yolumuz ne kadar ayrilsa da, seni hep uzaktan izleyecegim. Gölgen kadar yakin olacagim. Bunun için, çok çalisip sakin yorma kendini. Terleme. Üsütme sakin. Gözüm arkada kalmasin. Kendine iyi bak ki! Gölgende seni hep iyi görsün. Geri kalan ömrün, seninle düsledigim gül bahçesindeki, gonca olsun. Yürüdügün yolda hep muvaffak ol. Biliyor musun! Vedalari hiç sevmez oldum. Çünkü! Sende sevmiyorsun. “seni seviyorum” demeden baslamisti askimiz. Simdi ise “elveda” demeden bitiyor….HOŞ ÇAKAL..