Neden Yarattın Şiiri - Abbas Paksoy

Neden Yarattın
Görüyorsun, kulların hallerini.
Vuruyor, kırıyor, hep birbirini.
Bir kaplan, yaratmışsın her birini.
Söyle, neden yarattın, kullarını

Ne, sana saygısı var, ne de bana.
Hepsi, sarılıyor, yalan, dolana.
Mümkün olsa da, bağlasam yulara,
Söyle, neden yarattın, kullarını.

İyilikte yoktur, birinin hazı.
Sıkışınca boldur, cilvesi nazı.
Kurbanlar adıyor, ördeği, kazı.
Söyle, neden yarattın, kullarını.

Söz, Azrail, alsın canımı, dese.
Girmeye başlarsa, toprak kafese.
Sen o zaman bak, Allah diyen sese.
Söyle, neden yarattın, kullarını.

Kimi içerken, içkiyi neşede,
Kimi ekmek istiyor, bir köşede.
Kiminin gönlü zavallı Eşe’de.
Söyle, neden yarattın, kul’larını.

Cepte varsa, biraz yaramaz para.
Hayvan gibi, dadanıyor zarara.
İşin yoksa, durma hemen, han ara.
Söyle, neden yarattın, kullarını.

Varıp sorsan, bir yaşlıya, yaş, niye.
Sen neden ağlıyorsun, böyle diye.
Veremez cevap, kapanır, secde’ye.
Söyle, neden yarattın, kul’larını.

Meğerse, gençlikte, şeytana uymuş.
O, yaptıklarından, çok gurur duymuş.
Zavallı koca buna, ağlıyormuş.
Söyle, neden yarattın, kullarını.

Paksoy’um, kalemi, aldı eline.
Dokundu ihtiyarın, bam teline.
Sende varırsın, kocalık eline.
Söyle, neden yarattın, kullarını.