Ahmet arif hasretinden prangalar eskitmiş, Ben hasretinden dâr ağacı yetiştirdim. Bir seni birde senden de öte ölümü sevdim. Yokluğuna gülümserken, ölümün sinesindeydim.
Var olmamışsın ki yar olasın sen bana, Hasret geçer, ömür biter, pişmanlıkla yaşa. Adını yazdığım her yıldızın günahı boynumda, Aşkın gözü kör oldu seni gördükten sonra.
Yalansın, dolansın bırak kalbin aşka bulansın, Sevmeyi öğren, kalbinde merhamet çoğalsın, Sen ki vicdanen kabulü olunmaz sahte yaşamsın, Ne hayır beklenir senden, edilmiş en büyük bedduasın.
Soğuk gecelerin zifiri karanlığı hatırlar seni, Buz tutmuş kaldırımlarda yazılan şiirlerin annesi. Sana doğan bunca sevgi ne aklın nede kalbin işi, Bilmiyorum nerden gördüm, neden sevdim seni?
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta