Yine bir sonbahar günü… Sararmış yapraklar yerde havada bir hüzün. Takvimler Kasım’ın 10unda donmuş kalmış sanki. Gökyüzünde bulutlar, yerde sararmış yapraklar…
Yıl 1938. Kasım’ın 10’u. Tüm Türkiye yasta nutuklar tutulmuş. Kadını çocuğu, yaşlısı, genci yüzlerce hüzün gönüller kırık. Türkiye’nin üzerinde bir efkar gam yüklü bulutlar gibi yağmakta vatan toprağına.
Ulu Önder Atatürk. İstiklal savaşı kahramanı, Çanakkale ve Trablus yiğidi, Türk’ün ateşle imtihanında en öndeki insan o gün kendi sözüyle ‘ Benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır. Ancak Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır.’ Sözünü hatırlarcasına arkasında yetim bir millet bırakarak gitti.
Neydi Zübeyde’den doğma Ali Rıza’dan olma Selanikli sarı saçlı, mavi gözlü Mustafa’yı bunca önemli kılan. Mustafa iken Kemalleştiren?
1881 yılında yani Osmanlı İmparatorluğu’nun çöküş döneminde Selanik’te dünyaya gelmişti Mustafa. Ülke bir karmaşa içinde, halk şaşkın, baştakiler çaresizdi. Vatan şairi Namık Kemal bir şiirinde: “ Yok mudur kurtaracak bahtı kara madenini? ” diyerek bu acizliğe işaret ediyordu. Halk yorgun, devlet yorgun, ümitler yok olmuştu. İşte bu yıllarda daha genç bir subayken Namık Kemal’e seslendi Mustafa Kemal. “Bulunur kurtaracak bahtı kara madenini.” Ve sözünü tuttu. Yıllarca savaşta geçen bir ömür… Askeri ile sırt sırta, omuz omuza mücadele eden bir lider ve kurulan Cumhuriyet…
Tamamını Oku
