Neden Hep Biz Anne Şiiri - Azrail Kartal

Neden Hep Biz Anne

Anne…
Sana soruyorum yılların öfkesinden,
Çocukluğumun kırık aynasından:
Neden hep biz, anne?

Neden soframızda ekmek değil taş vardı,
Neden penceremizden güneş değil ayaz sızardı?
Komşu çocukları oyuncakla büyürken,
Ben taşlarla, çamurla,
Düşlerimle oynardım anne…

Küçücüktüm, ama omzumda dağlar taşırdım.
Bir yanda açlık, bir yanda hor bakış,
Düşsem kaldıran olmadı,
Kalksam da alkışlayan çıkmadı.
Daha çocukken öğrendim;
Bazı yollar dikenlidir,
Ve biz hep o yoldan geçtik, anne.

Bir gün sormuştum sana,
“Niye babam yok yanımızda,
Niye her gece gözlerinde yaşla uyuyorsun?”
Sen sustun…
Suskunluğun çığlık gibiydi.
Ben anladım ama,
Hayatın bizden çok şey aldığını.

Anne…
Bugün büyüdüm,
Ama içimde o çocuğun yarası hiç küçülmedi.
Her kalabalıkta dışlanmış,
Her sofrada eksik kalmış,
Her duada geç kalmış gibi…
Ben yarım kaldım, anne.

Bak şimdi bu adam…
Yüzünde kırışıklık yok ama
Ruhunda bin yıllık yorgunluk var.
Kalbinde fırtına,
Gözlerinde yangın.
Ve dilinde hep aynı soru:
Neden hep biz, anne?

Kimi zengin doğar,
Altın beşikte uyur.
Kimi bir damın altında bile doğamaz.
Kimi yolunu ışıkla bulur,
Kimi karanlıkta kaybolur.
Biz niye karanlığı seçmedik ki anne?
O bizi seçti.

Ama bil ki…
Her şeye rağmen,
Beni ayakta tutan sensin.
O ellerin, nasırlarla dolu,
Ama bana cenneti tattırdı.
O gözlerin, yorgun ama ışıklı,
Bana umut olmayı öğretti.

Anne…
Hayat bize adil olmadı,
Darbeler vurdu,
Paramparça etti.
Ama ben her düştüğümde
Senin “kalk oğlum” sesinle doğruldum.

Ve bugün bile içim kan ağlarken,
Bir cevap arıyorum göklere:
Neden hep biz, anne?
Belki cevap hiç gelmeyecek…
Ama bil ki,
Bu sorunun içinde gizli bir güç var:
Biz yenilmedik anne,
Sadece yara aldık.
Ama hâlâ buradayız…
Hâlâ ayaktayız.

Söz : Azrail