Neden Güldün Ey Gül Şiiri - Hasan Türkistan

Aşkı sanırdım gönüllerde, fasl-ı bahardır.
Bilirdim bütün güzeller,bir gül-ü ranadır.

Gönlüm ararken gülistanda, nur-u dilara
Sandım ki güzeller,bir gonca-i mücelladır.

Görünüşte bilinir hep,aşk zevk-ü sefadır.
Bilinmez ki gönüllerde,aşk başa beladır.

Yalnız gezerken kendi halimde,sakince ben.
Sandım aşk gönlümde esecek,bad-ı sabadır.

Bana doğru içtendi ,yüzündeki gülüşün.
Sandım ki daima,gülüşün ahde vefadır.

Yıllar her nesneyi soldurur iken durmadan.
Benim gülümse solmayan,gonca-i hamradır.

Aşk neden bir ağlatır,bir güldürür insanı.
Nasıl duygudur,anlaşılmayan dilemmadır.

Eller bakarım kavuşur, düğünle gülüne.
Benim çektiğimse,sadece cevr-ü cefadır.

Aşk yarası unutulur,kapanır bilirdim
Anladım ki ,unutulacağı yer mezardır.

Bilmem güzeller daima herkese güler mi?
Neden güldün ey güzel,karşındaki şairdir.