Neden Dinmez Şiiri - İdris Çetin

Kalbimdeki fırtına, neden dinmez?
Sakinlik bana, neden acır?
Dağlara çıkarım, dağlar yan bakar,
Kar, soğutmaz beni, fırınlara atar,
Yağmur, gözlerime yaş vermez,
Muson ikliminde…
Güneş beni oynatır,
Çölde serap aratır,
Yağmurlara hasret bırakır…
Dava benden kaçar,
Ben, ona koşamaz olmuşum,
Piramitlerin arasında…
Yakınlarım neden uzaklaşır,
Uzaklarım yakınlaşırken?

Mekkeleri, Bedirleri, Uhutları…
Neden hep kitaplardan okurum?
Gecekondunun yüksek refahını,
Neden göremiyorum?
Hangi dala elimi uzatsam,
Dallar hep kırılır, basamak basamak;
Elim hep takılı, kalır havada.

Ay yüzlü güzeller,
Neden sabahlara kadar uyumaz?
Sevgi ateşi, sizi hiç yaktı mı?
Ateş yanar mı yanar içinizde.
Yaşama sevinci olmayan sabahlar,
Hiç aydınlanmaz içinizde.
Tek bir ümidim var:
Ümidim olduğunu anladım,
Saf, aydınlık ruhumla…

Başımdaki siyah ve beyazlık;
Ruhumun saf altınını erite erite,
Savaşır, bedenimi incitmeden,
Yılları saklayan, anlamlı gözler,
Ağlasa da içi, hep güler derinden derinden.
Ufak bir kıl, ete giren tırnak,
Haktan uzak vadilerde,
Kendini öldüren bir ok, kılıç olur,
Düşüncesiz beyinlerde…

Kendimi kendime şikâyet ediyorum,
Günün birinde yine ben anlarım derdimi
Onlar, anlamıyorlar beni,
Yalan yanlış dolgularla doldurup beni;
Sürüyorlar cemiyetin yobaz ellerine.
Bedenim, onların ellerinde tutsak,
Ruhumsa o kadar bağımsız ve cesur.
Tutsaklar dünyada kalır;
Bağımsızlar ebediyete uçar.
Etrafınız hep yapmacık hareketlerle dolu,
Sıkılırsınız, sıkıldıkça sıkılırsınız,
Kimin umurunda, sizin düşünce ufkunuz?
Konuşmak, düşünmek ve yaşamak yasak,
Siz yaşıyorsunuz, ruhunuz yaşıyor mu?
Şu ikiyüzlüler dünyasında…

25. 05. 1999
Üçkaraağaç Köyü
Akdağmadeni