Neden Bana Her Şey Seni Hatırlatır?

Neden bana her şey seni hatırlatır bilmem
Mesela şu resim çerçevesi
İçinde resmimiz vardı
Aylardan temmuz
Günlerden pazardı
Lunaparktaydık
Hani senin en sevdiğin yer
Dondurma yiyorduk
Gülüyorduk
Mutluyduk
Şimdi resim yırtık
Çerçeve kırık
Tıpkı kalbim gibi
Ya da şu cam kavanoz
İçinde taze çiçekler olurdu
Benim sana getirdiğim çiçekler
Sen hep boş tutardın o kavanozu
Her gün çiçek getirmemi beklerdin belki de
Hoş ben de getirirdim ya çoğu zaman
Renk renk çiçekler toplardım sana iş çıkışında
Çünkü sen her rengi severdin
Ayırt etmezdin hiçbirini
Hiçbir şeyi hiç kimseyi ayırt etmezdin
Herkesi her şeyi severdin
Hem de sebepsiz yere
En çok bu huyunu severdim işte
Bir de gözlerini
Bakınca mutlu hissederdim
Öyle ki
Saatlerce bakabilirdim gözlerine
Sıkılmazdım
Neden sıkılayım ki?
İnsan mutlu olmaktan sıkılır mı hiç?
Hele o sarılışın
Kalbimi ısıtırdı
Huzurla dolardı içim
Dünyanın en mutlu adamı olurdum sana sarılınca
Ya o dudakların
Narin incecik ellerin
Minicik burnun
...
Her şeyini sevmiştim
Her yerini seninle ilgili her şeyi sevmiştim
Şimdi ise
Yapayalnız odamda
Duvara bakıyorum
O bile bana seni hatırlatıyor
Bu duvarı beraber boyamıştık çünkü
Üzerine mavi boya sıçradığında
Ne kadar gülmüştük hatırladın mı?
O gülüşünü çok özledim
Ellerini tutmayı
Gözlerine bakmayı
Beni pencere kenarında beklemeni özledim
Bir gün işten döndüğümde
Pencerede yoktun
Ellerimde çiçeklerle
Kalakaldım kapıda
Terliklerin de yoktu koridorda
Evi kaplayan derin bir sessizlik vardı sadece
Sonra bakkal hüseyin geldi
Yüzünde ağlamaklı bir ifadeyle
Sana araba çarptığını söyledi
Kurtulamamışsın
Ölümün her türlüsü erken derler de
Bu da çok erkendi be
Çok erkendi
...
Şimdi anladım neden bana her şey seni hatırlatır
Mesela bu dolap
İçinde senin eşyalarınla
Karşısında süslenip püslendiğin ayna
Yanında yattığımız yatak
İlk elini tuttuğum
Seni ilk öptüğüm yer bu oda
Gözlerine bakarak ilk seni seviyorum dediğim
Sana ilk yemek yaptığım yer bu ev
Ben en çok bu evde mutlu oldum
Be bu evde seni sevdim
Tuhaf geçmişte beni en çok mutlu eden yer
Şimdi beni mutsuzluğa hapseden yerle aynı
O yüzden gidiyorum bu evden
Taşınıyorum
Ama gidiyorum diye
Ellerini bırakıyorum sanma
Gözlerine bakmayacağımı
Sana sarılmayacağımı
Seni bir daha öpmeyeceğimi sanma
Elbet buluşacağız bir gün
Tekrar doğup
Tekrar aşık olacağız birbirimize
Ama o güne kadar
Bana izin ver
İzin ver de
Gökyüzüne bir kez daha bakabileyim
Gerçi o da bana seni hatırlatıyor ya

(15/03/2016 VARŞOVA)