Neden Ayrıldık Şiiri - Nezahat Partal

Yüzümün cama yansıyan sülietinde bıkmadan seni aradım.Bulamıyacağımı bile bile bu cosmapolit şehirde izini sürdüm.Akşam üstleri tramvay yoluna çıktım.Banklara oturup
umutsuz gözlerle kalabalığı taradım.Korna seslerinde irkildim.Beklerken umut etmeyi öğrendim.
Yorgundum bu akşamda fark yoktu diğerlerinden.Sen yine gelmeyecek,ben gene umutsuzca evimin yolunu tutacaktım.Bir sürü aşk hikayesi düşleyip,kavuşanlara sevinecek bizi kıyaslayacaktım.Gene ağlaya ağlaya uykuya dalacaktım.Anlamsız kesik düşler getirecekti seni.Hiç görmediğin evimizde,hiç tanımadığın ailem olacaktı yanımızda.Ben sana doyacaktım,sense uyanınca yok olacaktın.
Bazen diyorum yeter artık.Bu kadarda olmaz.Taşlardan ses çıktıda senden çıkmadı be.Söyledim yazdım ima ettim bu kadar kayıtsız nasıl kalabildin? Hiç aklına gelmezmiyim ben senin.Hiç yüreğini yakmaz mıyım? Girmez miyim düşlerine? Demiştinya hani; ben sevdiğimi rüyamda görürsem ayrılık olur diye.Yoksa sen beni düşündemi gördünde ayrıldık biz.