Ben sende sen de bendeydin.
Ask,sevgi,hep yüreğimizdeydi.
Mutluluk,sevkat,sevinc,hep gözlerimizdeydi.
Yağan yağmur bile bizle birlikte ağlardı.
Ama..Hepsi de rüzgar misali avuclarimin arasindan ucup gitti...
Kus misali kanatlanıp aldı yüreğimizden,bedenimizden, gözlerimizden.
Yenildim bende seninle,
Malup oldum bu sevgiye.
Yıkılmazsin diyordun,bir cınardın derdin,
Dallarım kopmak üzere,
Yaprakalrım coktan savruldu,
Neden diye soruyorum,'Neden ben'? .
Neden hem sevip, hem acı ceken ben?
Neden içinde kaybolmaya yüz tuttum şimdi.
Karanlıktan aydınlığımı istiyorum,vermiyor,sönümüssün sen, aydinlatamam artik seni,
Yüreğin paramparca olmus,yüreğindeki o atesin kıvılcımları sönmüş diyor karanlık bana.
Aydınlıksa caresiz,kabulleniyor o da zalim karanlığa...
Ne ben ne sen ne umut ne mutluluk ne de aydinlik hepimizde yenildik!
Bir ask nasıl başladıysa öle bitti,
Kaybettik....
(09/05/2004)
Kayıt Tarihi : 6.6.2004 20:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!