Neden Şiiri - Mehmet Sıddık Yalçın

bilmiyorum
neden rahmindi en büyük yeminim
neden hep üstüne kurdum
en esmer hayallerimi
en çok neden seni sevdim
kadınlar oldu oysa sürüce
gecelerce sesime tutsak
günlerce kıyasıya ağlayarak
imgelerimle umut büyüten kadınlar
neden bir tek seni bağışlamadım
bir tek seni unutmadım
unutamadım...

incecik bir sesin vardı anımsadığım
çekingen cesur bir bakışın
omuzlarından sardunyalar akardı
bir sözün vardı o ne felaket
bir sözün bıçak gibi
her sabah kanatırdı beni
güleceklerim vardı oysa
cüzdanımda kimliğim gibi duran
gevrek dudaklarımın arasından gösterip beyaz dişlerimi
çıldırasıya güleceklerim
bir de alacağım vardı köhne hayattan
göğsümde babamın fotoğrafı gibi duran
bir kilogram nefret bir kilgram intikam...

bilmiyorum
neden hep kavgalıydım seninle
neden hep erteledim bir sonraki güne seni
en çok neden sana sarılmaktan korktum
sarıldıklarım vardı oysa delice
dakikalarca verimli sinemde kurak
saatlerce gözlerimin içine bakarak
edebimden utanan sarıldıklarım
neden bir tek sana sakladım erkekliğimi
bir tek sana adadım
sana adandım...

masmavi gözlerin vardı unutmadığım
ateş beyazı ellerin
yanaklarından bozlak acılar akardı
bir gizin vardı o ne ihanet
bir gizin kurşun gibi
her gece vururdu beni
yaşayacaklarım vardı oysa
annemin sandığında gelinlik yazma gibi duran
siyah pantolonumun üstüne çekip ipek gömleğimi
doyasıya yaşayacaklarım
bir de okuyacak bir şiirim vardı maziden
kelimelerim arasında paragraf gibi duran
bu coğrafya kadar mahzun bu tarih kadar sağlam...

bilmiyorum
neden tutarsızlığında zindanlar ördüm
neden hep delikanlı bildim seni
en çok neden sana kızamadım
kızdıklarım vardı oysa öldüresiye
ellerimde deli öfke mızrak
adım adım pusu kurarak
öldüresiye kızdıklarım
neden bir tek sen yaşa istedim
bir tek sana edemedim
senden gidemedim...

bir sadakatin vardı uğruna kaldığım
bayram pazarı ucuz beklentilerin
bakışlarının deltasından denizler akardı
bir vazgeçişin vardı o ne sefalet
bir vazgeçişin açlık gibi
her cumartesi tutardı beni
düşündüklerim vardı oysa
kanunun alnında yasak gibi duran
devrimce düşündüklerim
bir de muradım vardı deli maviliğinden
şehirler boyu ülke gibi duran
bir Kürt kadar savaşkan bir kadın kadar ram...

bilmiyorum
o ne başkaldırasıca kavgaydı boyun eğdiğim
neden sempatizanı oldu yaşamın
ölüme civan yüreğim
neden en çok seni kaybetmekten korktum
bir yeminim vardı oysa
hasretinden ağrılar eskitde de gözlerim
sana dönmeyecektim
neden onurlu davranamadım
alnımda mermisiyle hayırsız sevdanın
neden usulca ölmedim...

bana ölümüne sevdalıydın bildiğim
fikirlerin vardı düşüncesizliğimde suskun
ben hep intihar ettim seni
sen inantla yaşadın
inatla yaşattın beni...