Neden....? Şiiri - İlhami Arslantaş

Siftahsız
kapandı kepenklerimiz.
günlerce,
aylarca.
sofralarımızda,
çatalı dövüştürdük
bir koruk zeytinle,
dişe diş.
çakır gözlü umutlarımız,
uykularımız bölündü
kırk yerinden.
hayatı kör topal yaşadık.
sabah umutla çıkıp,
akşam bir yumak,
umutsuzlukla döndük
yorgun ve
vurgun yemiş yüreklemizle
boş elleri açarak,
boynumuzu eğdik
yavrularımıza
utandık
bir babanın sorumluluğuydu
evine ekmek götürmek çünkü.
zaten utandıran da o değimliydi?

çakır gözlü umutlarımız
uykularımız bölündü kırk yerinden
belki çocuklar affetselerde
Kabuslar affetmedi
anlatamazdık
içimizdeki mağlubiyetin ezikliğini,
gergedanların,
boynuzuna takılmış kendimizi.
kendi çıkmazlarımızla
nasıl üzebilirdik,
ve nasıl ezebilirdik ki?
dünya tatlısı yavrucaklarımızı.
sorularına,
bir cevap bulamadık
çünkü,
kocaman bir
neden di sorulan
çözümsüzlük değil,
neden ne olusa olsun,
yavrularımıza,
bir cevap verebilmeliydik,
mavi gözlü bir dünya veremesekte.