Nedamet Şiiri - Fatma Karaca

Vazgeçmek..
Bir yudumda; elinin tersiyle, hazinle
Uçsuz beldelere umut beslemek,imkansız mutluluklara gebe.
İçmek bir nefeste güneşin rengini,
Deniz mavisi rüyalarda gezinmek
Ne hoş olurdu.. Yalnız,
Kanatlısın ama uçamazsın,hani bunca emek?

Huzurun doruklarında verdiğin soluğun göz kırpışlarında çırpınan,
Bir ufak yaşanmışlığın ödeneği midir bu elem? Kahırdan.
Yoksa avuçlarındaki, tutamadıklarının kapına dayanıvermesi mi?
Yitmiş bir muhayyel edasıyla, yok olmuş dostlarla açmak mı yelkeni?

Payıyla mutlu olmalıymış meğer insan, tükenmeliymiş bu keder.
Yöneldiği her ışıkta, zulmet dehlizlerinde boğulmamalı gemiler!
Ruhlar dirilmeli birer birer..
Lal yürekleri demlemeli yeni umutlara..
Kanatlar tekrar takılsın, sarılsın yaralar, yitirmek yok bir daha!

Şırıltıların şarkısını hissetmek şimdi bu yolculukta, ne hoş olurdu.
Artık tekme de atıyor bebek, enise kuşlar sanki kocaman bir ordu!
ötede haşrolan devasa bir mutluluk diyarı varken, nedir ki,
Yere bakamayıp, bilinmez beldelere uçmanın bedeli?

Unuttun mu? Geride kalanlar bir ah etmez mi? Ya o badem
gözler, ya sesi bebeğinin.. Hissetmez misin sırt çevirince o dem
Düşünmez misin, taş kesilirmiş bir gün seven de, vazgeçermiş aşktan..
Düşünmez misin bir gün ne olur sen de kanatsız kalırsan?
Sus.. Söyleme, haykırma biçare. Neşter değil bu attığın nale, kadere
Yalnız bir fısıltı, genzini yaka yaka sürükler seni eleme,
Umduğunu bulamadın. Hayali bile kötüymüş, yutkunamadın,
kuşları sofradan aç kaldırmak değildi fakat amacın,
Boyundan büyük aşkların beldesiymiş bu meğer,
Seni acımasızca kandırırken,
Attığın bıçakları ters yüz edip,
günahsız bebeğini bile alırmış elinden…