Nedamet Şiiri - İbrahim Aliyev

Dev gibi ben sığmam gözlerine
Dev gibi ben diyorum ya,
Bir ben’de nice mücrimler,
Nice kararsız, nice pişmanlık haller saklı
Dev gibiyim ya sığmam sözlerime
Nice tutulmamış sözlerde,
Nice netâmeli oyunlarda aklım
Yaşadığın süre zarfında getiremediğim çiçekler bunlar
Bağrıma basmadığım naif vücudun için..
Ormandan topladım hepsini
Ne çiçek ekmesini bilirim çünkü, ne büyütmesini.
Şu gördüğün kocaman ağaçlardan daha büyüğüm
Bin seni alırdı bir seni almadığım gölgem..
O yüzden şükürlerimde olmadığın kadar dualarımdasın şimdi
Ne seni, ne bir duâyı hiç sarmamış dudaklarımın âmin'i bir işe yarar mı bilmem
Toprağın üstüne basmaya utanırım şimdi altında sen varsın diye
Dizlerimdeki çamur izleri bu yüzden..
Defâten akıyor gözlerim
Senelerdir dibini kupkuru gördüğüm
Alıyor beni avuçlarına kanlı bıçaklı olduğum,
Feleği nefesine almış kördüğüm
Alması bir başka dert, vermesi bir başka
Bir nefes bu kadar mı şey alıp götürür
insandan ?
Mezar taşını yapacak kimsen yoktur şimdi senin
Dımdızlak dikilsem ya şuraya, mezar taşın ben olsam..
Olsam ya ayağım kaysa, yanına serilse yapayalnız bir mezarlığı kaplayan çaresizliğim
Toprakta hak bulabilse keşke bir insanın pişmanlıkları
Dev gibi dediğime de bakma
O kadar küçülmüşüm ki pişmanlıklarım önünde
Bana baksan da göremezsin
Mezarına bile sığmam çünkü artık
Mağlup ettin fazlasını hakkettiğin gönlümü
Kendine hapsettin eskiden hiç yazmayı beceremeyen ellerimi
Ölüm, lavlardan ibaret bir aşkı yıkabilecek yegane çareydi çünkü
Ve dayadı dikenlerini ecel kalbinin dudaklarına
Simsiyah sarmaşıkların kollarında can verirken
Kesildi gözlerinde saklı sihirli kürelerin elektriği
İlk ve son defa süzülebilmek isterdim kipriklerinin arasından
Böylesi eşsiz bir sihirbazın kollarına doğru..
Farkındasın değil mi
Eline diken batmasından korkan adam,
Yanı başında oturmuş, ölümü arzuluyor..
Peki ya eğer sen hiç yeniden doğmayı arzulamazsan ?
Benim boynumu büküşüm nafilelikten başka ne işe yarar ki ?
Sahi ya nasıl olur da benim körlüğe olan zaferim, senin aşkının ölümünden daha ağır bir yüke sahip olur ki..
Senelerdir kendimle baş başayım
Nasıl oluyor da yanı başındayken de baş başa olmayı beceremiyorum şimdi ?
Bilekleri kesilmiş bir yazarın acısını tatmış gibi hissetmenin verdiği sızının, içimi sanki bir hurdaymışçasına bükmesinin nasıllığını asla anlatamam
Bu nasılı olmayan çaresiz anlatım gerçeğine sen de dahilsin..
Yazmak isteyip de yazamamak, yazmak istememekten betermiş..

-Layemut