Nedamet... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Son bir mektup yazmıştı bana
mektubun yarısında mürekkebi bitmiş olmalı ki kaleminin
maviyle başladığını kırmızıyla bitirmişti
nereden bilebilirdim
içimi dağlayacağını

o bana her zaman renkli mektuplar yazardı
kiminin ucu yanık
-kız derdim erkekler böyle mektuplar yazar
güler geçerdi
bazı da ruj lekesi olurdu zarfın üstünde
Allah bilir yapıştırmak için zarfı

pulunu yapıştırırken izi kalırdı dudaklarının

içimde bir yeşil ümit vardı
bir filizi yeşil ümit
gönlümün gümrah toprağında yeşeriyordu neşeyle

dönecekti galiba

o da benim en çok mektuplarımdan etkilenmişti
aylarca peşinden koşmuştum
ağzım iyi laf yapardı

sonunda evlendik bir de kızımız oldu adını kader koyalım dedim de
- olmaz dedi neşeli bir şey olsun
sonra neşede karar kıldık

bir gün ne oldu ne yaptım da bimem küsüp gitti

o günden sonra hep mektuplarımda
dön diye yalvardım

dönecekti galiba

dön çocuğumun annesi!
evimin eşiğimin bereketi neşemizin annesi dön
sensiz çıplak gibiyim
dışarı çıkamıyorum utanıyorum
herkes nasıl bakıyor bir bilsen asıyorlar dar ağacına gözleriyle
boynum kıldan ince

gel aydınlat buraları gülüşünle
aşkla yamıyorum yaralarımı
bir tutam da sen katıyorum tadı tuzu yerinde olsun diye

bazen şüpheye düşüyorum ben kendimi mi seviyorum diye
anladım sonunda
ben kendimi sende seviyorum
seni benden çıkar geriye ne kalır
beş para etmez bir adam

senin sabahlığına sarılıp gözyaşı döküyorum
bir yol bulsa gelse yanına İstanbula
taşırır Marmarayı

bak bu ay balayı ayı
yıldönümü evliliğimizin
şıpıdık terliklerinle bakışıyoruz o da sessiz ve hüzünkar
dön odamın güneşi
dön bu garip adamın eşi kim demişki bekarlık güzel
felek bir tokatladı mı ard arda vuruyor

senin sevgililer günü hediyeni kaybettim nereden bilebilirdim senin de o gün öleceğini

14/Mart/2010/pazar