Nedâmet Şiiri - Halenur Kor

Gün vurdu tokadını, koynuna aldı gece,
Dökülüyor damlalar, dilinde bir tek hece.
Kavrulurken yüreği sarıyor pişmanlıklar,
Gözlerinde asılı kocaman bir bilmece.

Tutundu dualara, yetmiyor yakarışlar,
Yetmiyor gözyaşları, acılarla yarışlar.
Yüreğinde fırtına, sonsuz çalkalanışlar,
Hıçkırıp gece boyu secdeye kapanışlar.

Yığılıp seccâdeye bir an geçti kendinden,
Çağlayıp akar gözler, artık taşmış bendinden.
Rûhunda azâp kuşu ötüyor çığlık çığlık,
Kurtulmak ister gibi, girdiği kara inden.

Kucaklıyor dualar, savrulan âhlarını,
Silip de birer birer bütün günâhlarını.
Göğsüne düşmüş başı, nedâmet hisleriyle,
Gece geri veriyor sönen sabahlarını...