Necip Özyolcu Şiirleri - Şair Necip Özyolcu

Verseler elime güneşle ayı.
Serseler önüme bütün dünyayı.
Sırçadan köşkleri, altın sarayı.
İstemem muradım sensin sevdiğim

Gözlerin...
İçinde hayatın gizemi saklı,
Umut, neşe, hayal, aşk hepsi içinde
Kapatırsın diye korkar....
Gözlerim.

İki kelam etmekle elbet olunmaz edebi.
Edebi olmak için önce bileceksin edebi.

Daha dün çocuk idim, ne zaman büyümüşüm?
Kaybetmiş saflığımı, günaha bürünmüşüm.

Zehri zakkumdur sitemin ey yar!
Hüznün ateş.
Gözyaşın katrandır yüreğime.
Can çekişimdir bana gitmelerin.
Ne olur gitme...

Şimdi ey bakışlarında kaybolduğum.
Ve ruhumda beni yitirip seni bulduğum.
Birken hiç, ikiyken bir olduğum.
Düş olup hep düşlerimde kal.
Gönlüm koza olsun, sen hep kelebek...

Sahteymiş tüm duygular, sahteymiş gülücükler.
Sarmışlar her yanımı, insan yüzlü böcekler.

Tüm ipliğini pazara diyorum ki sersem gönül.
Yine de iflah olmazsın, laf anlamaz sersem gönül.

Yakacaksa bu aşk, ateşim sen ol.
Seninle tutuşup, senle yanayım.
Neyleyim dünyayı, tek eşim sen ol.
Seninle tutuşup, senle yanayım.

Seninle tutuşsun ruhum bedenim.

Uyku uyanıklık arası garip bir düştün
İstedim sabah olmasın, uyanmayayım
Bir kor halinde bak gönlüme düştün
Nasıl olur da ben şimdi hiç yanmayayım