Necip Fazıl'a Şiiri - Saltuk Buğra Karadağ

Yıl 1904
İstanbul gülümsüyordu
Yeni bir şair doğmasıydı bu gülümseme

Hani İstanbul parlar ya geceleyin
tebessüm ettiklerinde yıldızlar
Bir his duyarsın ya derinden
Bir kıvılcım ateşi üzerinden
Doğarsın ya
Göbek bağın kesilir ya edebiyata
Şiirlerin okunur ya hani yıllarca
Tutuklanırsın ya
Hani şarisindir,dört duvar görmüşsündür ya
Büyüksündür hani,
Üstadsındır.

Seni ananlar
Bıraktığın mahlasındır.

Evliya yaptım göbek bağını keseni
Sen bildim edebiyatı,sen yaşadım
İstanbul gülümsedi,
Ben ağladım.

Yıl 1983 Mayıs ın 25 i
Görmedi o koskoca şehir böyle bir cenaze
O koskaca şehir ağlamadı kimsenin ardından böylece

Sen gittin ya,ben yoktum
Göbek bağında şiirler yazıyordum sana
'Üstad'a.

Ölme diyordum,
Sakın yarım bırakma şiirlerini
Bekle diyordum sonra
ben de geliyorum.

Biz ikimiz
içimiz 'biz'
ikimiz edebiyat
edebiyat içimiz...

Görmedim ya yaşadığını
gözlerim seni bilmedi ya
olsun!
Üzülme Üstad'ım
kağıdına damlattığın mürekkebinden
ben de payımı aldım! ..

Üstad a saygılarımla...