Necip'e Arz-ı Hal Şiiri - Zekâi Budak

Unutma ki ortada kırılmış bir gurur var
Bu gururu kıran el, bir sanatkâr el olsa
Öperdim ve susardım, derdim “Ne önemi var? ”
Ama beni kıran el bir nadânın bak oysa

Bir heykeltıraş bile son rötuşunda bazen
Bitmiş bir heykelini kazaen kırabilir
O darbe dahi şefkât ve itina yüklüyken
Benim yediğim darbe kasıttan başka nedir?

Hafifletmez korkular işlenilen günahı
Beni şimdi dişiye duyduğum kin korkutur
Sevmek eşittir hüsran, buysa aşkın izahı
Sevmek ömrümde benim ultra fobi korkudur

Yanlış anlama sakın, yüreğimde yine de
İnsanlara sevgi ve iyilikler saklıdır
Gün gelip bu yaranın kanayışı dinse de
Acısı yüreğimde bıçak gibi saplıdır.

(24.Kasım.1980 – BABAESKİ)

(*) NECİP: Üniversiteden kıymetli sınıf arkadaşım, dertdaşım, sırdaşım. 1977-1978 Yıllarındaki yurt dışı hayatımda yaşadığım tüm zorluklarda en büyük moral destekçim. 1981 Yılı sonunda, sebebini bilmediğim bir küslükle maalesef benimle bağlarını kesti. Otuzaltı yıldır görüşmüyoruz, haberleşmiyoruz. Oysa benim gönül kapım ona hep açık. Çocukluğu bırak Necip, ikimiz de yaşlandık artık.

(C'est le première édition.)