İnsanın en güvendiği vurunca sırtından
Bırakınca yarı yolda bir başına
Yıkınca bütün hayellerini, dünyasını
Hayat ağır geliyor, anlamsız, boş
Birde sevdiği yük bindirince omuzlarına
Çekip gittiğinde canımı aldın
Kırdın kolumu kanadımı
Yaktın harab ettin beni
Yazık ettin bize
Sildin attın herşeyi
Sanmaki unutur seni bu yürek
Dokunmak istedim sana
Narin yüreğini incitmeden
Ama yapamadım
Sevdim benim gibi ol istedim
Beni böyle kabullenmeni bekledim senden
Ama hata yaptım
Değil bir sene, binsene geçse üstünden
Sana vurgun bu yürek unuturmu seni
Yazdım kalbimin son satırlarına seni
Kömür gözlerin kadar ne yakar bedeni
Sevmeyen anlarmı aşkın bu saf halini
Saçının teline zarar gelmesin diye
Kara sevdan
Gönlümde sonsuz bir ateş
Yakıyor buram buram bedenimi
Kömür gözlerin besliyor
İçimde yanan alevi
Ne kadar su serpsem boş
Yüreğim atmıyor sanki
Gözlerim görmüyor
Kulaklarım duymuyor yokluğunda
Seni düşünüyorum
Seni hayal ediyorum
Yanlızlığımda
Geceler sensiz, soğuk ve kimsesiz
Geceler yanlız, terkedilmiş ve sessiz
Geceler senin yokluğunda yine çaresiz
Geceler dipsiz bir uçurum gibi
Geceler sonsuzlukta seni yaşamak gibi
Bir gün kaderin seni bir anda karşıma çıkarıp
Anında bütün benliğimi, herşeyimi
Sana vereceğimi kim söyleyebilirdiki?
Bunca yıl yaşadığım herşeyin boş
Ellerini tuttuğum insanların anlamsız olduğunu
Leyla ile Mecnun'u nasıl anlayabilirdimki?
Deli gönlüm öğrenecek elbet
Sevmeden sevilmeyi
Kapılmadan aşkın rüzgarına
Yol alıp ilerlemeyi
Bir aşk biter diğeri gelir
Demeyi bilmeli...
Ne kadar zormuş
Gözlerinin derinliğinde
Kaybetmemek benliğimi ve
Sevdiğimi söyleyebilmek
Ne kadar zormuş
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!