Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Koyuluğunu unutursunuz karanlığın
Çünkü kaybettiklerimizle birlikte sönmüştür gece
Unuttuklarımız vardır onda kalan
Nasıl yırtıldığını bilmediğimiz sayfalar vardır
Közün küle dönüşerek susuşunu duyarsınız

Gülümseme deliği büyük bir maskeydim ben
Eskitilmiş denizlerin birinde dünyaya getirildim
Ansızın düştü adım nüfus kütüklerine
Kız tavlamak için perçem yağladım yaz kış demeden
Biri kötü biri iyi iki söyleyeceğim var size aslında
On üç yaşımda kendi başıma yunmayı öğrendim.

bugün bayram
Margot ve sevgilisi Janine az önce şuradan
liseli gençler gibi sevinçle geçtiler
en güzel giysilerini giyinmişlerdi
Asur tapınaklarının rahibeleri gülüşürlerken
kıskandım ilkin

Pusucuları
İyi tanır şiir
Çünkü seslerini
Kopmuş halatlardan alırlar
Güler yüzlüdürler.
Sulusepken ağlarlar

Nice mevsimler yaşadım yokluğunda
Nice duyumsayışlar biriktirdim geçmiş zaman düşlerinden
Sevi’nin o dizginlenemez başkaldırısı içimi acıtırken
Arsızca büyüyen bir mutluluğun ürpertileri dokundu tenime
Avundum öylesine

Hiçbir bekleyiş yıkmadı beni böyle
Masamda özenle koruduğum not defteri var şimdi.
Parmaklarım titreyerek bir bir çeviriyorum sayfalarını
Hep sen,hep sen çıkıyorsun.

Ayak bastığın topraklara

...// BİR AVUÇ TELAŞ...


Bugün mor renkler içinde
Usulcacık yürürken kaldırımlardan
Gülümse cisil cisil boşalan sulu sepken yağmurlara

Biliyor musun ey sevgili
Her susuşunda bakışlarım
Işıkları sönmüş iskele boşluğunun içinde tökezler durur
Ellerime tutuşturduğun yalnızlığın
Yaman mı yaman azabı
Tüketir beni senden habersiz

Söküp çıkarılamayan paslı bir çividir zaman
Ona dokundukça kendi yalnızlığımızı deşmek isteriz
Geri çekiliş yüzleşmeleriyle
Geri çekilir var oluş

Saf kaçışlar edilgendir kimi kez

Laf aramızda
Seninkisi
İçinde hapsolduğun
Nasırlaşmış bir yalnızlığın
Şiirlere düşen sanrısı