Necât Şiiri - Mecit Aktürk

İnsan bilmez "tamam", "yeter"; fânî, hadsiz murâdında
Oysa ömür başlar...biter; bir kelebek kanadında!

Gâfil gaypten hitap bekler, "Resûl-Nebî-Kitap" bekler
Âlim âciz; bîtâp bekler; insan kayıp hilkatında...

Hak bilmeyen hana hakan, hüzün seli gözden akan
Sînelere kor bırakan zam bekliyor fiyatında

Aşka mekân varken tende, emaresi yok bedende
Emaneti bir kefende; Yunus'un da...Ferhat'ın da.

Din türemiş kinden nâzil, "us" bedende sürgün, azil
Sırıtan hep aynı rezil her mazlumun feryâdında.

Azgın beşer zor gemlenir, çene düşer, söz kemlenir
Öfke pişer, kin demlenir edepsizin suratında.

Nisyân üzre Benî Âdem, sanır uzar gider bu dem
İsyân eder rızk ister hem; "nankör" yazar sıfatında.

Özde eksik îman, arken, kursağında haram varken
Pek mahirdir talepkârken; mübalağa sanatında!

Zerki "zehir", pek sinsi mar, iblis ile olmaz kumar
"Kadim hasım" taat umar; günün her an, saatında.

İlim, heder eder cehli, zây olmaktan önler mehli
Mahzûn olmaz takvâ ehli; nezd-i Hünkâr, Hakk katında.

İnat varsa şayet özde, zifir gedik açar gözde
Farkındadır gafil sözde; mahşerin de...sıratın da.

Aynı değil karayla ak, gidilecek yer muallak
Âkıbeti hüzün, helâk; tefritin de...ifratın da.

Sur vakti var söz ilâhî, va'dedilen olur sâhi
Hatta kurur suyu dahi, "kûn" emriyle Fırat'ında.

"Can" taşıyan, bil, Hayy değil, Firdevs'e yol kolay değil
Beyân etmiş Nazm-ı Celîl; bedeli var beratında!

A'dan z'ye cismi gördüm, sırra erdim resmi gördüm
El Emîn, Ol ismi gördüm, insanlığın necatında...