Nebuşuma Şiiri - Evren Dalgıç

yokluğunu anlayamadım..
aslında;
yok olduğunda anladım..
yokluğunu..

kokunu özlediğimde anladım,
aslında hiçbir kokunun sen olmadığını..
ve şefkatini kavrayamamışım aslında;
düşünce gördüğümde göğsüme vuranları...

bir bakışına hasret,
bir dokunuşuna hasret yaşarken,
ve ben kimsenin göğsüne yaslanıp,
merhametine sığınıp ağlayamazken
nasıl tüketirim bu çaresiz ömrü.
söyle anne;
ben yerini kimle doldurayım.
kime sunayım bu acımasız zulmü..

başım ağrıyor yine..
talihsiz başım..
dediğin gibi anne!
her zamanki gibi,
yine ben aldanmışım..
şimdi anladım anlamadığımı sözlerini..
her bakışında;
nasıl üzerime hiç durmadan titrediğini..

bilirim gelmeyecek senden bir daha,
dolmayacak göğsüne;
o sığıntı bedenim.
ben özledim anne seni..
vallahi çok özledim.
belki ötelerden
dinliyorsundur bu mısraları,
belki de doluyordur seninde gözlerin..
bu şiir sana anne!
sen gittikten sonra yazdığım,
ve hiç gözlerinde okuyamayacağım;
bu ilk şiirim..

Ankara 2010