Nebiye Hasret Şiiri - Sedat Şen

Zemheri ayazında hasret dolu bir evdeyim
Bağdaş kurdum bu çağdaş denen zamanda
Miskin haldeyim bu kasvetli rüzgarlar karşısında
Kulağımda bir hışırtı, gönlümde yarım kalmış bir sevda
Soğuktan mı titrer bedenim yoksa gönlümdeki ateşten mi
Bilmem,hicran sinmiş sobamın ateşine benden
Hüzünleşen ateşten vuslat tütüyor artık penceremden
Viran oluyor evim gönlümdeki serzenişten
Kaşınır bu acım ruhum kaçınır artık bu bedenden
Ayazda titresin bedenim vuslat dumanları içinde
Bilirim Taif'ten rüzgardır emrine amade
Ayaz hiç böyle güzel olmamıştı bu kasvetinde
Zemheri hiç bu kadar sıcak gelmemişti
Mecnun dahi kavuşmak istememiştir bu kadar Leyla'sına
O çöl sıcağında Leyla'nın yüzüyle dayandı onsuzluğa
Ben seni görmeden dayanırım ey nur-u ayn-ı alem sensizliğe
Hüzün ateşi celallendi paramparça olacak gönül sobam
Bir an önce sana varam çünkü ben ancak sana yâram
Her bir zerre adedince olsun sana salavatım
Ey Nebi son nefesimde sana kavuşacağım.