Nebi Şiiri - Atabey Aydı

Güruh toplandı güneşin doğuşuna
Baktılar hiçliğin eteklerindeki bir ruhun doğuşuna
Bir cenin geldi, fenaya hamile ananın rahminden âguşuna
Tanyeri ağardı, yetimin “Ümmetim” diyerek ağlayışına

Cihanın sırtında mühür belirir: İşaret-i azamet
Diliyle ümmetini ikrar eder o nur-u ismet

Baş koptu, ferman uçtu, putlar yıkıldı
Can düştü, Zemzem coştu, ümmet uyandı
Hicret ettiler, Muhacir oldular, İslam yayıldı
...

Kâinatın gözleri doldu, İlahi taneler düştü
Mekke’nin fıtratına yeşil bir nur düştü
Toprağın yüzü nur oldu, kum taneleri vahye büründü
Atalarına tapanların kalplerindeki iman nuru göründü

Kızgın kum taneleri dolar sıcak beytlere
İman nurunu aşkla taşır soğuk gönüllere

Ezan okundu, beşer göründü, tevhidi haykırdılar
Dua edildi, kalp açıldı, hikmete ulaştılar
Gök yarıldı, cennet vat edildi, ebedi oldular
...

17.05.2015