Ne Zormuş Şiiri - Osman Ceylan

Yalanla ihânet baştacı iken
Doğruluk peşinde koşmak ne zormuş
Değerler altüst olmuş,düzen bozukken
Sırât-ı müstakîm kalmak ne zormuş.

Yalakalık yapan korkudan emin
Bütün denâete müsâit zemin
Hiç önemi yok azm-ü gayretin
Emeğin karşılığın almak ne zormuş

Taşları bağladılar köpekler serbest
Öğretmenler,hanımlar,işçiler derdest
Zâlimler mazlumun âhıyla sermest
Herkesi suspus görmek ne zormuş

Hak aramak kâfi hapse girmeye
Herkes alışık olmuş rüşvet vermeye
Yalan iftirayla defter dürmeye
Hakk tanımayana hayâ ne zormuş.

Makamlar yandaşsan verilir oldu
Mahkemede yüze bakılır oldu
Hak, adalet hepten müzelik oldu
Kimsesiz,gariban olmak ne zormuş

Mukaddesât zulme meze yapıldı
Câmiye siyâset,fitne sokuldu
Koca koca âlimler sele kapıldı
İlmiyle âmil bulmak ne zormuş.

Tefrika milleti yedi bitirdi
Araya bin türlü ayrılık girdi
Hani ya Rabbimiz,yurdumuz birdi?
Hastalık kapınca şifa ne zormuş.

Korkunun esîri Koca Türk Milleti
Bağrından çıkarıp atmaz illeti
Nasıl kabullenmiş büyük zilleti
Yanıp küllerinden doğmak ne zormuş.

Ruhlardan soyuldu güzel hasletler
Nesilleri sardı türlü illetler
İntiharlar,tecâvüzler,cinnetler
Âtiye ümitle bakmak ne zormuş.

Bu dünya kısadır olsa da zindan
Hakîkat kanatır sussa da vicdan
Unutma gün gelir kurulur dîvan
(Acemî gün gelir kurulur dîvan)
Dîvanda hesap bil ki ne zormuş.