Ne Zormuş Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Ne zormuş ağzını kapatıp gecenin körünü
Cıvıldaşan kuş sesleriyle günaydın diyen,
Her karanlığı gizleyen güne bırakmak.
Ne zormuş avuçlarında gizlediğin geçmişini,
Gelişini bilmediğin geleceğe sunmak.
Haykırmak isterken avaz avaz isyanlarını,
Sımsıkı kapatıp ağzını susabilmek.
Bulutlardan bir yüz çizip kaybettiklerine benzetmek,
Benzettiğin bulutların dağılışını acıyla izlemek
Ne zormuş.
Kafanı gömüp yastığına akıtmak sancılarını
Herkesten gizleyip mutlulukla örtmek acılarını
Bol keseden kahkaha savururken yele karşı
Ayazda kalmış yüreğini ısıtmak bir başına
Ne zormuş.
Ümitlerini devrederken tek kalemde ümitsizliklerine
Olsun canım sağolsun diyebilmek,
Yorgun ayaklarının üstünde yıkılmak üzereyken
Dimdik durabilme savaşını vermek
Ne zormuş.
Ne zormuş masallarla avuttukları hayata katlanmak,
Masal bittiğinde uyumamış olmak,
Bir önceki günden dahada uyanık olmak.
Kendinle verdiğin savaşı bir başına
Kendine karşı kaybetmek ne zormuş.
Ne zormuş yitirdiklerinin ne kadar basit,
Ne kadar sıradan sebeplerle uğurlarken
El sallamadan kayıp gitmelerini görmek.
Zormuş be dostum, gerçekten zormuş.
Soluğuna yapışan eyvahlarını susturmak
Hadi boşver gel kaçalım geriye derken,
Çakılıp kalıp, ruhuna kilitlenip kalmak,
Sonra da kendi kendine pusu kurmak bilerek
Hiç bir acıyı örselemeden hassasça ağırlamak
Ne zormuş.
Ne zormuş çocukluğunu yaşamadan yaşlanmak
Anısız, hayalsiz ve kırık dökük
Virane olan enkazın arasından çıkmak
Yeniden inşa olamamak.
Ne zormuş dostum yaşarken ölümle tanışmak
Ya da tanışıp, ölüme doyasıya aşık olmak
Aşık olup da ölüme vuslat bulamamak.
Ne zormuş diyemediklerini dillendirememek
Acılarına merhem aramadan teslim olmak
Çok zormuş, çok zor....