Ne Zordur... Şiiri - Haydar Demoğlu

Hasta düştüm yataklara, inim, inim inlerim.
Ölmek kolay: yatalak olup ta çekmek ne zordur.
Takatim yok! Bile, bile ölümümü beklerim,
Sızlar yara, hani mecal, sabır etmek ne zordur.

Başı duman, etekleri karlı dağlara döndüm,
Şu dünyadan, elin çekmeye yaklaşmak, ne zordur.
Her gördüğüm kuldan, medet, mürvet bekleye durdum,
Ölümün yaklaştığını bilmek, bilsen ne zordur.

Ölümden korkmuyom demek; züğürt tesellisidir.
Azrail'i düşünürken, nefes almak ne zordur,
Artık, dönüşü olmayan, bir yola girilmiştir,
Her gün, her nefeste, ölüp de dirilmek, ne zordur.

Gelip geçen ömür, her ne kadar uzun görünse,
Son nefeste kısa gelir sana, bitmek ne zordur.
Ki… yalnız kalır insan, yaşlılığın son deminde,
Ölüm döşeğinde yol gözlemek, bilsen ne zordur.

Demoğlu’yum derki; dert geldi mi sanma ki gider?
Geri kalan günlerin, zindan olması, ne zordur.
Çocuk, genç ya da yaşlı, felek için ne fark eder…
Üç gün yatak, sonra toprak, yoksa çekmek pek zordur.
(Haydar Demoğlu-İzmir)