Ne zor sensizlik Şiiri - Murat Ülkü

Ne zor sensizlik bir başına koca dünya yükü
Anlatacak bir kişi bile bulamamak omuzlarındaki derdini,
Günler birbirine giriyor
Güneş doğuyor, batıyor,

Günler birbirine giriyor,
Ama yüreğim hep ilk günü yaşıyor...
İnsan sevdiğini özlüyor,
Özlüyor özlüyor,

Zamanla özlemeyi de unutuyor,
Sonra özlemeyi özlemeye başlıyor...
Telefon çalıyor, bakıyorsun ekrana o
İyi bir şeyler duymak istiyorsun,

İyi bir şeyler olsun diye dua ediyorsun,
O da herhalde bu yüzden aradı diyorsun
Olmuyor, duyamıyorsun,
Sessizce deliriyorsun,

Ölmek istiyorsun
Ona da müsaade yok, ölemiyorsun...
Gönlüme sessizliğin çığlıkları doluyor,
Beni sadece duvarlar duyuyor,

Bir de aynadaki sen.
O da yorgun, o da bitkin..
Burası nere ben kimim?
Artık kendine bile yabancıyım.

Nefes alıp veren bir gölge gibiyim,
Kendi dünyamın içinde kaybolmuşum,
Hiçbir şeyin anlamı kalmamış,
Ne gökyüzü mavi, ne de deniz.

Sanki kalbime bir kilit vurulmuş,
Ve anahtarı çoktan yutulmuş...
Zaman, en keskin neşter, beni biçiyor,
Ama beni bu hayattan kesip atamıyor...

Yokluğun, ne kadar derine kazılmış bir yara
Ve hiç niyeti yok kabuk bağlamaya,
Zaman, keskin neşter, beni kesip biçiyor,
Ama bu hayattan ben bir türlü kesip atamıyor...

Nihayet anladım; bu bir son değil, başlangıç.
Özlemin yüküyle birlikte yürümeyi öğreneceğiz,
Çünkü en büyük gücü, bu derin yaradan çıkaracağız,
Ve biz, bu enkazın içinden yeniden doğacağız....