Ne zaman VII Şiiri - Necdet Uçan

ne zaman geç kalıp
yetişemesem sana
saramasam yaranı
kendimden utanırım

ne zaman yetersiz kalsam
öngöremesem
dindiremesem ağrını
eni konu utanırım

ne zaman haybeye geçer zaman
müdahale edemezsem
ve durduramasam
iç kanamanı
bu günden utanırım

ne zaman miyop olsam
açıkça bağıran
gönül sızına
anlayışsızlığıma utanırım

ne zaman sayamasam
anlamlandıramasam
nabzının anormal hızını
tıbbi bilgilerimden utanırım

ne zaman dinlemesem
duyamasam
yüreğinin bağıran sesini
Sağır sultan'dan utanırım

ne zaman umarsız
ve derman olamasam
sancına
Lokman hekim'den utanırım

ne zaman gereği gibi
çare olamasam
iç yangı’na
utanır, sıkılır, iç geçiririm

ne zaman atlasam
fark etmesem
yürek kırıklığını
dikkatsizliğimden utanırım

ne zaman önleyemesem
kazayla olanı
söndüremesem gönül yangını
tedbirsizliğimden utanırım
ne zaman göremesem
burnumun ucunu
yüzündeki hüznü
gözlerim mahcup olur

ne zaman çözemesem
sorunu
düğüm olmuş olguyu
üzülürüm gani gani

ne zaman kavrayamasam
bağırışındaki
sessiz çığlığını
aklımdan utanırım

ne zaman yüreğimde
önemsemeden
ihmal etsem sevdanı
senden utanırım

ne zaman yetişemesem
bilimin hızına
kullanamasam bilgiyi
geç kalmışlığıma utanırım

ne zaman bilemesem
duygundaki inceliği
kırılacağın limiti
odunluğumla yanarım

ne zaman hissedemesem
yaşadığın travmayı
desteğin olamasam
utanırım bir mahcubiyetle

ne zaman çaresizlik içinde
karşılayamasam
ihtiyacını
güvensizliğimden utanırım

ne zaman ilgimi veremeyip
katamadığımda sevgimi
ilaç olamıyorsam yüreğine
hekimliğimden utanırım

ne zaman soyutlansam
insanlığın kavgasından
hak mücadelesinden
ne zaman kopsam
barışın dilinden
kendimden utanırım