Ne Zaman Seni Düşünsem Şiiri - Mecit Ulusoy

Ne zaman seni düşünsem,
Bire bin verirdi bütün mahsuller
Bir çiçek büyürdü kıraç toprağımda
Ne zaman seni düşünsem,
Kan çekilir sen akardın
Damarlarımda.

Derinlere, daha derinlere dalardı gözlerim
Beyaz bir kuş uçardı önce
Konardı tellerine saçının
Sonra bir ırmak denize kavuşurdu.
Ne zaman seni düşünsem
İçimde bir lunapark oluşurdu.

Olur da, seni görmek istersem
Etrafıma bakınırdım,
Her şey bir parça taşırdı senden
Her şey biraz sana benzerdi,
Ne zaman seni düşünsem
Koyu karanlıklar, yalnızlıklar bile güzeldi.

Ne zaman seni düşünsem,
Kaldırımlar dile gelir
Yollar seni konuşurdu
İnce bir yağmur yağardı,
Ne zaman seni düşünsem
Duygularımla beraber ıslatırdı sokakları.

Koşarım gelen sen sanıp
Dışarıda bir ses duymayayım,
Belki rüzgardır getiren der
Penceremi sonuna kadar açarım
Ne zaman seni düşünsem
Burkulur içim, incinirim ağlarım.

Ne zaman sizin sokağa düşse yolum
Gözlerim senden bir iz arar,
Belki seni görürüm diye
Parkta ki bankta saatlerce otururum.
Ne zaman seni düşünsem
Zil zurna sarhoş olurum.

Ne zaman seni düşünsem,
Özlemin dağ gibi büyür
Hasretin büyür,
Bunlara inat
Eridiğimi hissederim küçülürüm.
Ne zaman seni düşünsem
Bin defa, bin defa ölürüm.