Ne zaman ki... Şiiri - Murat Ülkü

Ne zaman ki sesin değer dizelere,
Söz uçar gider, kalır sadece ışık.
Senin nefesinle can gelir hecelere,
Bir gül gibi açılır, gönüllerde sevgi.

O beyaz sayfada duran siyah harfler,
Sen okurken aniden kızıla döner.
Aşkın rengiyle coşar tüm kalpler,
Yorumun öfkeyi nefreti yener.

Hüzün ki bazen bir lacivert sis,
Yani o melankolik, derin karanlık.
Dudağında erir, olur içten bir his,
Göğe yükselen mavi bir aydınlık.

Bir dize gülümser, saf bir çocuk gibi,
Senin tonlamanla sarı bir neşe saçar.
Ardından doğanın, mavinin yeşilin dibi,
Umut tarlalarına büylük kapıları açar.

Bazen de anlamı zor bir karmaşa,
Kelimeler dans eder mor bir perdede.
Senin yorumunla çözülür o yasa,
Görünen tek gerçek kalır geride.

Senin sesinle can bulan her kelime,
Yedi rengiyle bir gökkuşağı olur.
Bırak aksın o renkler benim alın yazıma,
Çünkü sensin şiirin en güzel tonu olur.

Ve kapanır sahne, susar bütün sesler,
Okunan dizeler, göğsünde bir mihir
O son nefesle biter tüm hevesler,
Ve artık biliriz ki, şiirin rengi huzurdur.

Ve usulca iner perde, biter son ta,
Oysa sözcükler başlar sonsuz yolculuğa.
Ne bir zaman ne bir mekan koyar kota,
Ruhumuzda yankılanır o büyülü nida.

Zira okunan her mısra, her hece,
Bir yankı bırakır kalbin derininde.
Geceyi aydınlatan bir parlak meşale,
O büyülü ses, her kelamın temelinde...

Unutulur sayfalar, kağıtlar, mürekkepler,
Geriye kalan tek şey, mananın sesi.
O içten gelen, samimi dilekler,
Ve gönlümüzü saran o şairin nefesi.

İşte budur sanatın sırrı, ve ezeli yasa,
Sesle doğar her duygu, hrr şiir, her melodi.
Sonsuzlukta yankılanır billur bir seda,,
Şiir biter şarkı susar ama rengi bakidir.