Ne Zaman Geçsem Sokağından Şiiri - Zafer ...

Ne zaman geçsem sokağından,
Vurulur sesim
Aklıma duman tadında türküler akar
Göğsümdeki yarayı,
Delik deşik özleminle dağlarım
Dönebilsem derim ellerine yeniden
Çizgisinde kaderimi aradığım
Ansızın yüzüme düşen yağmur gibi serin
Ve yangınlar sonrası,
Küllerime bulanan ellerine
Bir bağırabilsem
Tutuşan kederim
Bu şehir
Bu yalnızlık
Pencerene düşen bu sarı ışık
Bu kızmış taşlardan,
Dikenli tellerden
Yakılan ağıtlardan sökülür belki yüzün

Ne zaman geçsem sokağından,
Vurulur sesim
Yine zor etmişim akşamı ben
Otobüs terminalleri düşmüş aklıma
Kaçışlar,
Beyaz, kesik çizgiler düşmüş
Aşkın son kalesinden sarkan ipe tutunamadım
Karşı duvarın dibine çöküp
Kendimi mi, seni mi,
Islah etmeye vakit bulamamış bir zavallıyım,
Anlayamadım.
Ağrısı sıklaşan bir annenin feryadı gibiydi
Nurtopu gibi düşebilirdi yarınlara aşkım
Nem varsa bu mahzende
Yatağım
Sigaram
Kitabım
Yani şu geçirdiğim sekiz ay var ya
Seksen yıl ederdi su içinde
Yine de ben yüreğimi bu ilkbahara sığdıramadım

Ne zaman geçsem sokağından,
Vurulur sesim
Biliyorsun, artık yirmibeşinde de değilim
Ve aniden çökebilir içime hüzün
Bütün suçlarımın altında ezilebilir göğsüm
Sorguya çekilebilirim,
Üstümde yakalanan şiirlerden
Deniz aşırı bir sahilde ölebilirim.

Ne zaman geçsem sokağından,
Vurulur sesim
Aklıma duman tadında mısralar akar
Kimbilir neredesin sen şimdi
Bense hala doğduğum şehirdeyim...

(İstanbul02/04/2002)